Przerażona wizją niechcianego futerka na nogach (oczywiście nie tylko na nogach) postanowiłam szukać dalej. Przeczytałam wiele stron i for dyskusyjnych poruszających temat depilacji, aż zupełnie przypadkowo odkryłam termin „cukrowania”. Jako łasuch od urodzenia od razu mi się spodobał i niemalże natychmiast postanowiłam tego spróbować. Zaciekawiona „nową” metodą depilacji zaczęłam poszukiwać więcej informacji o technice wykonywania zabiegu. Z wypiekami na twarzy oglądałam kolejne filmiki arabek, które lekko , szybko i sprawnie wyrabiały kleistą masę w palcach i opracowywały kolejne partie ciała.
Musiałam koniecznie tego spróbować! I to najlepiej już teraz! Tylko był jeden problem… mimo, że przepisy jakie znalazłam nie wydawały się mocno skomplikowane, bałam się zabrać za czarodziejską miksturę.

Postanowiłam więc, że na pierwszy raz wybiorę się do salonu kosmetycznego. Wolałam oddać się profesjonalistce, mając przy tym nadzieję, że jako koleżanka „po fachu” choć trochę podzieli się ze mną tą tajemną wiedzą :).
Ku mojemu ogromnemu zdziwieniu, po wpisaniu w Google hasła „depilacja pastą cukrową szczecin” (wtedy tam mieszkałam) – nie wyskoczyło nic! Niemożliwe! – pomyślałam, że musi być choć jeden KTOŚ, kto wykonuje taką depilację. Niestety, po wielu próbach, obdzwonieniu kilku gabinetów z wieloletnim stażem – nie znalazłam. Gorzej! – większość nawet nie wiedziała o co pytam, odpowiadając: „nie, nie, nie mamy waty cukrowej”…

Nie pozostało mi nic, jak zakasać rękawy i wziąć się za gotowanie! Pierwsza próba, chyba jak większości, okazała się wyprodukowaniem twardego karmelu. Cukierek wylądował w koszu. Nie wspomnę o szorowaniu garnka… Przeszłam przez kilka nieudanych prób, za każdym razem dodając lub ujmując czas gotowania. W końcu kolejna próba okazała się triumfem Ugotowałam pastę późnym wieczorem i pozostawiłam na noc, aby dobrze wystygła. Rano miałam miła niespodziankę – pasta wyszła idealnie. „Teraz to mnie już nic nie powstrzyma!” – pomyślałam i wyjęłam małą porcję pasty.